گروهی نامرتب از بچه های پیش دبستانی که از ته سیاه و تاپ های سفید آوازهای گروه کر را روی صحنه کمربند می کشند.
پسرم با روشی اشتباه روبرو می شود و انگشتانش را می جوید.
سعی می کنم توجه او را جلب کنم و لبخند دلگرم کننده ای به او بدهم ، زیرا کلمات آشنایی را که وی هفته هاست با صدای بلند و با اطمینان در خانه ما می خواند ، تقلید می کنم. اما او تصمیم می گیرد از نگاه من اجتناب کند ، در عوض روی یک آویز گمراه متمرکز می شود.
من به عنوان یک معلم پیشین دبستان ، بچه های کوچک را به بلند قامت ایستادن ، تماشای تماشاگران و استفاده از صدای بلند و غرورآمیز در هر نوع تلاوت ، نمایش و نمایش موافقم. اما اکنون که من مجری اکراه خودم را دارم ، دوم اینکه خودم را حدس می زنم و می دانم دقیقاً چگونه می توان تفاوت بین ناجور اجتماعی مناسب سن را از چیزی جدی تر تشخیص داد؟
خجالتی بودن در مقابل درونگرایی بودن
والدین معمولاً وقتی فرزندان خود را کاملاً قابل قبول از غریبه ها یا موقعیت ها و مکان های ناشناخته ای از خود نشان می دهند ، برچسب "خجالتی" می زنند. ژان اوتو ، روانشناس بالینی در پالوس وردس ، کالیفرنیا ، می گوید: برای والدین و معلمان مهم است که بین کمرویی زودگذر و نوع شخصیت واقعی که احتمالاً در بزرگسالی نیز ادامه خواهد یافت ، تمایز قائل شوند. او می گوید: "کمرویی و درونگرایی چیزهای یکسانی نیستند." "کودکی که خجالتی است غالباً در موقعیت های اجتماعی ناراحت کننده است و احساس آسیب پذیری می کند. اما غالباً این بچه ها دیر گرم می شوند و با افزایش سطح راحتی بیشتر درگیر می شوند و عموماً در موقعیت های بدیع یا اطرافیانی که نمی شناسند خجالتی هستند. "
عکس گریه کودک
او می گوید ، در صورتی که کودک شما معاشرت نداشته باشد ، چه کند؟ از طرف دیگر ، افراد درونگرا به شدت مقدار خاصی از خلوص را ترجیح می دهند و باتری خود را با زمان خرابی شارژ می کنند.
بخاطر داشته باشید که برچسب زدن به کودک خود به عنوان "خجالتی" برای عذر رفتاری که ممکن است آداب شما را شرم آور یا بد جلوه دهد ، مانند امتناع از سلام و احوالپرسی با بزرگسالان ، ضرری بیش از سود دارد. فران والشیش ، روان درمانگر خانواده و روابط بورلی هیلز و نویسنده کتاب والدین خودآگاه ، می گوید: "اگر کودک خود را خجالتی بنامید ، این خطر وجود دارد که ممکن است کودک آن را به نوعی دارای نقص یا کمبود باشد."
سارا تورن * ، مربی و مادر و والدین ، در همان اوایل تشخیص دادند که دخترش نشانه هایی از درونگرایی را از خود نشان می دهد اما همچنین احساس نمی کند "خجالتی" گفتن کودک مفید است. او می گوید: "من خجالتی بودن را به عنوان برچسب دوست ندارم ، زیرا غالباً مربوط به شرایط است." وی گفت: "بسیاری از کودکان با کودکانی که با آنها رابطه خوبی دارند ، یا با بزرگسالانی که می دانند چگونه به خوبی با کودکان تعامل داشته باشند کاملاً اطمینان دارند. بعضی اوقات بزرگسالان فقط اگر کودکی را مانند آنچه از نظر اجتماعی انتظار دارند پاسخی ندهند ، خجالتی نشان می دهند.
والفیش برای حمایت از کودکان خجالتی یا درونگرا به طور طبیعی در کشف جهان ، به والدین توصیه می کند که فرصت هایی را برای تمرین مهارت های اجتماعی به روشی غیر تهدیدآمیز ایجاد کنند. وی به والدین پیشنهاد می دهد که قرارهای بازی را فقط با یک فرزند دیگر تنظیم کنند ، زیرا گروه ها ، به ویژه سه نفره ، می توانند باعث کنار آمدن بچه های کم قاطع شوند. وال فیش همچنین به والدین توصیه می کند که در تعامل با کودک خود انتخاب کنند. ”از یک کودک آرام و نرم برای یک قرار بازی دعوت کنید. و اگر فرزندتان در نزدیکی شما با شما احساس امنیت بیشتری می کند ، در نزدیکی او بنشینید اما تا جایی که راحت تحمل کند دور شوید. شما می خواهید بدون تقویت وابستگی او به خود حمایت کنید. "
اضطراب بیش از خجالتی بودن است
اضطراب ، برخلاف کمرویی ، یک بیماری است که اغلب با علائم جسمی همراه است و به طور معمول باعث ناراحتی و استرس در مبتلایان می شود.
موسسه اضطراب اجتماعی ، تنها مرکز درمانی در جهان که فقط در زمینه درمان اضطراب اجتماعی تخصص دارد ، اشاره می کند که کمرویی یک ویژگی شخصیتی است ، در حالی که اضطراب اجتماعی با احساسات منفی طاقت فرسا همراه است. اتو می گوید: "افراد مبتلا به اضطراب اجتماعی روزانه ترس ، اضطراب ، استرس ، خجالت و تحقیر را تجربه می کنند." "میزان اضطراب تجربه شده برای ایجاد درد عاطفی بزرگ و اجتناب از موقعیت ها به جای مواجهه با آنها و احساس ترس و اضطراب ، به اندازه کافی است."
بنابراین مراقب علائم جسمی یا عاطفی همراه با علائم شایع کمرویی در کودک خود باشید. اتو می گوید: "به دنبال شکایت های جسمی مانند سردرد یا معده درد باشید ، به خصوص در مواقعی که کودکان ممکن است احساس ترس یا ترس داشته باشند." "بسیاری از بچه ها یکشنبه شب بیمار می شوند زیرا صبح ها مایل به رفتن به مدرسه هستند و قریب الوقوع عذاب یا ترس را تجربه می کنند."
مادر دو فرزند زایدا خازع همیشه می دانست که یکی از دخترانش خجالتی است فرآیند اجتماعی شدن کودکان و نگران پیامدهای آن در زندگی اجتماعی دختر کوچکش بود. "من نگران بودم زیرا او می خواست دوستانش با آنها بازی کنند ، اما او پیام های گیج کننده ای برای همسالان خود می فرستاد. او بیش از حد خجالتی است و حتی نمی تواند سلام را آغاز کند مگر اینکه نزدیکترین دوست او باشند. "
اما اخیراً تشخیص اضطراب نحوه رسیدگی او به امور را تغییر داده است. ثبت نام دخترش برای کلاسهای ورزشی به ایجاد زمانهای منظم و قابل پیش بینی که انتظار می رفت با دیگران تعامل داشته باشد کمک کرد.
